Omdat het niet op iemand zijn gezicht staat dat hij of zij holebi is, zijn er tal van initiatieven gericht naar holebi’s, waar soms hetero’s ook welkom zijn. (zoals Jong & HiB die open staat voor alle jongeren) Sommige holebi-initiatieven zijn vrij extreem en seksueel getint, terwijl andere neutraal en een sociaal-cultureel karakter nastreven. Ook op het internet kun je tal van chat-, forum- en profielsites vinden of magazines waarin je zoekertjes kunt plaatsen. Sommige meisjes kunnen zich weinig goeds voorstellen bij lesbiennes en jongens weinig bij homo’s. Van biseksuelen denken ze dat ze nemen wat ze kunnen krijgen. Ze kennen alleen diegene die eruit springen: de mietjes, manwijven, leernichten en grappige personages uit series en films. Ze zien enkel de holebi’s die ze willen zien, terwijl ze in alle soorten en gewichten voorkomen, zo opvallend & onopvallend als maar kan. Jezelf holebi noemen lijkt misschien beklemmend, maar kan ook een bewuster gevoel geven over wie je bent op dit moment. Jezelf holebi noemen verandert je persoonlijkheid niet, maar voegt iets toe. Echte vrienden die kies je niet op basis van je seksuele voorkeur.

Lieke 23j

Homo’s zijn zo’n lieve jongens en daaraan herken ik ze meestal. Soms ben ik verkeerd. Bij meisjes herken ik het amper, maar ze denken soms wel dat ik op meisjes val. Ik ben op en top hetero, maar daarom voel ik me niet beter of slechter. Dat een kwart van de lesbiennes en één op acht homo’s een zelfmoordpoging hebben ondernomen verontrust mij. Bij heterojongeren is het maar één op twintig.

Melanie 14j

Ik vind het holebimilieu spannend omdat je niet aan iedereen kunt zien dat ze ook zo zijn. Het niet zien van homoseksualiteit sluit discriminatie uit. Maar bij die voordelen horen ook de nadelen; het is heel moeilijk om iemand zijn geaardheid in te schatten. Soms kan ik mezelf wel voor m’n kop slaan als ik weer eens verliefd ben geworden op een heteromeisje. Als je dat dan ook zegt tegen haar, kunnen ze je gevoelens niet respecteren en dat doet gewoon pijn.

Nina 19j

Ik heb mijn vrienden gewoon laten weten dat ik een vriendin had. In onze jeugdvereniging is iemand anders toen ook uit de kast gekomen. Bijna gelijktijdig, wat het wel gemakkelijker voor mij maakte. Zo ontmoette ik een paar andere holebi- jongeren. Juist door al die vrienden om me heen had ik niet zo’n behoefte aan een holebi-groep of iets gelijksaardig. Ik had reeds een groep mensen die het snapten. Maar de gemengde holebi-fuiven, ja da’s echt leuk!

Sven 23j

Ik heb geen nood aan een ‘milieu’ al zijn de meeste mensen die ik ken wel homo. Holebifuiven lijken me nogal een vleeskeuring. Ik heb nogal wat moeite om verstandige holebi’s te vinden omdat die meestal niet omgaan in het ‘milieu’. Websites en chatsites helpen zeker om andere holebi’s te leren kennen. Zonder dergelijke kanalen zie ik niet direct een mogelijkheid om een homo te ontmoeten zonder het risico te lopen dat je verliefd wordt op een hetero. Al is het droom om de ware gewoon tegen het lijf te lopen.

Muriel 17j

Ik doe aan basket in m’n vrije tijd. Via een fuif ben ik bevriend geraakt met een meisje, in het begin zagen we ook jongens, maar groeiden steeds meer naar elkaar toe. Omdat we niet zeker wisten of het serieus was hebben we dat 2,5 jaar stilletjes weten houden tot het voor de groep overduidelijk was. Nu voel ik me al drie jaar het gelukkigst bij haar. We zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat we elkaar begrijpen. Samen gaan we gewoon uit met vrienden en vooral de jongens vinden dat niet erg. Moest m’n vriendin verliefd worden op een jongen zou ik dat minder erg vinden, dan moest het op een meisje zijn. Het zou betekenen dat onze relatie bijzonder is, want ik denk niet dat ik op een ander meisje verliefd kan worden.

Koen 24j

Voor mij bestaat het milieu momenteel vooral uit forums. Maar uit nieuwsgierigheid ben ik dit jaar wel twee keer naar een holebi-fuif geweest. Alleen. Of dat zo’n goede zet was, ik ben ervan overtuigd van niet. Maar ik moest het alleen doen, voor mezelf. Heeft het iets opgebracht? Ja! En dat is dat het ‘milieu’ eigenlijk niet echt iets voor mij is. Dat is eigenlijk ook niet nodig dat er zo’n milieu is, maar ‘t is een natuurlijk gegeven dat een minderheidsgroep gaat samentroepen en zich afzonderen. Dat is altijd zo. Maar toch dankzij het Jong & HiB forum ben ik in contact gekomen met enkele mensen die hetzelfde meemaken. Die weten hoe je je voelt, daarom is het belangrijk dat er ook zo’n dingen bestaan. En nu ik eens van hun activiteiten heb geproefd voel ik me een pak beter.

Sietske 19j

Zelf zit ik in heel wat verenigingen en sportclubs. Zelf ben ik niet openlijk out van “ik ben bi” maar af en toe kom ik wel eens meisjes of jongens tegen die holebi zijn en graag een praatje willen maken. Niet al mijn vrienden weten het, maar dat hoeft ook niet. Ik ben wie ik ben, en dat ik bi ben, maakt het verschil niet.

Tom 18j

Ik ga soms naar clubs waar holebi’s & hetero’s komen, omdat die me bijzonder goed bevallen. De rest spreekt me niet zo aan. Ik zou mezelf niet omschrijven als homo of bi, maar laat het gewoon open. Als ik morgen verliefd word op een jongen, dan is dat zo, maar het kon even goed een meisje zijn. Waarom zou je jezelf een etiket opkleven? Echte liefde moet je voelen.