Out in Brugge

Hoe is het om ge-out te zijn in Brugge? Ik denk dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt als in elke provinciestad in elk land. In middelgrote steden als Brugge geldt steeds hetzelfde credo als het op aanvaarding aankomt: “val niet té veel op.” Bruggelingen beginnen echt wel open te staan voor holebi’s (en andere minderheden), zolang je je aanpast aan de “normen” van de samenleving.

De metroseksueel

Met de komst van de metroseksuelen of zogenaamde ‘nieuwe mannen’ met als clichévoorbeeld Beckham, zijn die normen daarenboven wat verschoven naar het verfijndere – en laat ons een kat een kat noemen: op de lifestyle van homomannen geïnspireerde manbeeld – Metroseksuele heteromannen zijn er intussen in overvloed, en daardoor wordt het (in de mate dat dit uiterlijk zou opvallen) ‘verschil’ tussen hetero’s en holebi’s steeds onduidelijker. We beginnen te “leren” van “elkaar”, er begint respect te groeien voor wat vroeger als “verwijfd” zou worden afgeschreven.

Twee meisjes die elkaar kussen of hand in hand lopen over straat is een beeld die maatschappelijk aanvaard is. Met het bewust worden van de aanwezigheid van lesbiennes en bi-vrouwen in de maatschappij (alsof deze vroeger niet aanwezig waren), merken we op dat men sneller gaat vermoeden van een ‘affectief’ meisje tegenover meisjes dat ze lesbienne of bi is.

Door bredere aanvaarding zie je trouwens ook dat holebi’s zich minder stereotiep beginnen te gedragen. In wereldsteden als Parijs en Londen is dit al jaren duidelijk. Als je “anders-zijn” gewoon aanvaard wordt, dan voelen de meesten de drang niet meer om zich echt te “profileren” als holebi. En als de laatste niet-overtuigde hetero’s uiteindelijk zien dat die holebi’s die vroeger in hun ogen ofwel “janetten” of “manwijven” waren, nu eigenlijk gewone mensen als zij zijn, en hetero’s zelfs bepaalde dingen van hen overnemen, verandert ook hun mening.

“Ah, ma zo moeten er toch ook zijn, hé”

jongen tegen graffitimuur En dat fenomeen begint zich nu ook te verspreiden naar België, en Brugge. Het holebihuwelijk en adoptie hebben geholpen om ons aan te passen aan de “waarden” in ons landje, en zelfs tegenstanders ervan moeten uiteindelijk toegeven dat het uiteindelijk een hoop aanvaarding heeft losgeweekt.

Dat bewijst ook het volgende gesprek tussen een homo out in Brugge: “Men ma heeft het dus blijkbaar al een hele tijd geleden aan mijn oma verteld dak homo ben. Haar reactie: “Ah, ma zo moeten er toch ook zijn, hé” Dat is dan een mens van bijna 80… Ze doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is en men eigen vader slaat door als hij het woord ‘homo’ hoort. ‘t Schijnt da ze er een halfuur over zitten praten hebben.” – (Mathias 20 j.)

Ikzelf ben bijna 19, ben sedert 3 jaar ge-out, en heb uiteindelijk in Brugge nooit een écht slechte reactie gehad. In het begin “schrikken” mensen een beetje, en een “schrikreactie” is dus normaal, maar uiteindelijk ben ik ook maar een mens die op zoek is naar een beetje zin en tederheid in zijn leven, en de meeste mensen zien dat intussen in. In het begin moest ik mij natuurlijk “profileren”, en met momenten was ik zelfs aan het provoceren, wou ik net wat van die norm afwijken, wat uiteindelijk iedereen, hetero of holebi, in de puberteit wel eens wil doen. Dan krijg je natuurlijk wat mindere reacties. Ondertussen ben ik wat afgekoeld, tot mijn zinnen gekomen, discreter geworden, en ben ik een “gewone mens”, en zo zien de meeste anderen mij dan ook. Ik kus geen jongens niet meer in het midden van ‘t Zand, maar de mensen die die dingen afkeuren, staan meestal ook misprijzend te kijken als hetero’s “iets te enthousiast” doen in het openbaar. Sommige dingen leer je gewoon beter discreet te doen.