Het lijkt alsof het gisteren was, maar in 2002 werd Jong en Holebi in Brugge opgericht door 1 persoon met een idee. Algauw kreeg het idee aanhang en dat bracht ons tot pioniersprojecten. Wie had ooit durven denken dat de organisatie zo lang zou bestaan? We vroegen het aan de man met het idee.

Vijftien jaar, dat is een hele prestatie. Hoe kijk je hierop terug?
O: Niet de duur maar de duurzaamheid is van tel. Toen ik begon was er weinig speelruimte voor de inbreng van vrijwilligers, waardoor er een constante stroom van verandering nodig was. Tijdens de vijftien jaar heb ik wel vier keer gedacht om te stoppen op een hoogtepunt, maar er was na zo’n hoogtepunt altijd een nieuwe adem met nieuwe gezichten en inspiratie.

Wat maakt Jong & HiB bijzonder?
O: Als een van de eerste waren we een jongerenorganisatie dat het lidgeld liet vallen en ook de voorwaarde dat je homo, lesbisch of bi bent. Als je het nog niet wist of wanneer je een heterovriend(in) wou meenemen dat was dit geen punt van discussie. Jong & HiB was ook een van de eerste die in haar statuut transgenders opnam, nog voor de landelijke organisaties zich om het thema gender en transgender ging ontfermen. Klassieke activiteiten hebben we meteen links laten liggen en we trokken vooral een culturele kaart: alternatieve films, toneel, boekvoorstellingen rond coming of age, coming-in en coming-out. Onze doelstellingen werden in de loop der jaren steeds gefinetuned. Er zijn maar weinig holebi-jongerenorganisaties die op dit niveau actief zijn.
Sinds 2007 en misschien zelfs iets daarvoor zijn holebi-jongerenorganisaties met een vrije inloop gangbaar. Opmerkelijk hoe snel ons idee werd overgenomen over heel Vlaanderen. Ondertussen was het thema veel meer bespreekbaar op school en jongeren konden in hun eigen vriendenkring praten over hun seksueel zelfbeeld. Internet heeft een grote bijdrage geleverd aan het opdoen van ervaringen en meningen over wie je bent zodat je sterker in je schoenen staat. Holebi’s hebben soms nog een laag zelfbeeld.

Is een holebi-jongerenorganisatie vandaag nog nodig?
O: Dat was de vraag waarmee alles begon. Het antwoord is nog steeds ja, helaas moeten we vaststellen van wel. Er zijn nog heel veel vooroordelen ook al is het vandaag bij ons gedoogd. Holebi’s en transgenders ervaren liefde met een rem op. Veel koppels houden zich in het openbaar wat op de achtergrond om niet al te veel mensen te bruuskeren. We hebben allerlei verwensingen moeten slikken van andere jongerenorganisaties die ons opgaven als uitgedoofd. Het is vanzelfsprekend dat de melodie gewijzigd was, maar de toon nog steeds helder klonk. Jong & HiB heeft de afgelopen jaren, toen een rivaliserende groep pensenkermissen organiseerden, zich bezig gehouden met het geven aan holebi- en relationele vorming voor scholen van het secundair onderwijs. Daaruit kwamen enkele publicaties voort die, gezien ze overal in de bibliotheken, naslagwerken en bibliografiën zijn opgenomen, niet onopgemerkt zijn voorbij gegaan. Het geeft natuurlijk een compleet andere dynamiek dan wanneer je een actieve club hebt met elke twee maanden een wandeling, barbecue of kwisavond. De groepen die dit amusement organiseerden zijn dit jaar de pijp uit gegaan, jammer want er is ook publiek voor, al is er minder maatschappelijk begrip wanneer holebi- en transgendergroepen exclusiviteit eisen van nieuwe leden en zichzelf grenzen opleggen.

Welk project springt er nu echt met kop en schouders bovenuit?
O: We hebben zoveel bereikt. Ik wil niet euforisch klinken omdat het niet alleen aan ons lag, maar we konden meeliften op veranderingen. Ons allereerste filmproject dat is en blijft nostalgie, maar het Ik & De Wereld diversiteitsproject waarbij we voor het eerst buiten onze lijntjes kleurden. We zochten contact met reguliere jongerengroepen om hun een activiteit te geven, waardoor er een wisselwerking ontstond. Tot dan was het alleen gebruikelijk dat holebi-jongerengroepen elkaar bevruchten met activiteiten. Het Out-festival met de grote letters die nadien te zien waren in wereldsteden, onze scholenpublicatie Spinnertje en al haar vertalingen uitgegeven door het Provinciebestuur zelf. Ons kinderboek ‘100 vragen over liefde en seks’ waarvan de realisatie onterecht geclaimd werd door een welzijnsorganisatie. Het Transgendermuseum waarbij we de houding van het stadsbestuur op ludieke manier kleur hebben bijgezet <Alleen wie een museale waarde heeft, verdient een plekje in Brugge>. Het mooiste project dat komt er nu aan, omdat het gaat over de innerlijke beleving en het delen van ervaring, los van geaardheid of identiteit. We hebben de grenzen opgeheven om vrij te kunnen bewegen in elkaars fantasie. Het is vrij gedurfd omdat we wel een thema als kapstok gebruiken.

Wij voelen terug een climax. Wat staat er te gebeuren?
O: Tjah, we hebben het warm water opnieuw uitgevonden en iedereen lijkt het lekker te vinden. Er is een team van nieuwe gezichten en een vat vol inspiratie, waar de vonken vanaf schieten. Op vrijdag 3 maart 2017 pakken we groots uit in het Belfort van Brugge met een magisch spektakel en een interactieve tentoonstelling rond de queeste naar het zelfbeeld bij jongeren. Het evenement is op uitnodiging, wie er kan bij zijn zal er nog lang over vertellen.