Homo’s die te horen krijgen dat ze hiv hebben, zijn steeds vaker jonger dan 25. Hoe is het om jong te zijn en hiv te hebben? Het magazine BEND ging op bezoek bij Jonathan (27). Hij kreeg zijn positieve hiv-diagnose te horen toen hij 23 was. Ondertussen is hij vier jaar verder …

Hoe ben je te weten gekomen dat je hiv-positief bent?

Jonathan: Tijdens een standaard controle. Ik liet me om de zes maanden testen op hiv en soa. Zoals gewoonlijk belde ik mijn huisarts een week later op. Ik kreeg te horen dat alles oké was voor soa, maar dat mijn bloedstaal doorgestuurd was voor een extra test op hiv. Hij zei me dat het wel vaker gebeurde dat een eerste test geen zekerheid geeft over hiv, maar toch begon ik me ongerust te maken. En terecht, een week later kreeg ik, alweer via de telefoon, te horen dat ik besmet was met hiv.

Hoe reageerde je toen?

Jonathan: Ik heb niet veel gezegd, maar nadat ik de telefoon had ingehaakt, ben ik hard beginnen wenen. Ik heb meteen een vriend gebeld en gevraagd of hij wilde langskomen. Ik moest het aan iemand kunnen vertellen. Toen ik later bij de huisarts zat, ging alles wat hij zei aan me voorbij. Ik kon nauwelijks luisteren. Er ging zoveel door me heen. Ik kreeg het adres van een gespecialiseerde afdeling van het universitair ziekenhuis, maar ik heb nog een maand gewacht voor ik een afspraak maakte. Niet dat ik geen vragen had, maar op dat moment was het me allemaal te veel.

Die eerste maanden heb ik wellicht overdreven gereageerd, maar voor mij betekende hiv toen hetzelfde als doodgaan. Ik zag mijn eigen begrafenis voor ogen, dacht na over bijpassende muziek, heel melodramatisch allemaal. Pas later – nadat ik goeie informatie had gekregen en andere seropositieve homo’s had leren kennen – kon ik alles beter plaatsen.

Hoe heb je dat slechte nieuws dan verwerkt?

Jonathan: Het eerste jaar na de diagnose was keihard. Er ging echt een tsunami over me heen. In die eerste maanden loop je het ziekenhuis in en uit, de ene test na de andere. Ik had ook de pech dat ik meteen ziek werd en pillen moest slikken. Twee keer per dag zes pillen, op vaste tijdstippen. Dat had een enorme impact op mijn leven. Zes pillen discreet innemen op café of in de bioscoop is onmogelijk, dus je moet dat allemaal plannen en trucjes en foefjes bedenken als je vervelende vragen wil vermijden.

Gelukkig hadden de pillen meteen effect en waren er geen vervelende neveneffecten. Ze hebben ook geen verschillende medicijnencocktails op mij moeten uittesten, het zat al van de eerste keer goed. Na een jaar pillen slikken was mijn immuniteitssysteem zelfs zo goed hersteld dat ik zonder medicatie verder kon, wat erg uitzonderlijk is. Ook op dit ogenblik moet ik niks meer slikken. Daardoor is mijn leven al snel terug in de plooi gevallen. Toen ik nog dagelijks een berg pillen moest slikken werd ik meermaals per dag met het virus geconfronteerd. Nu denk ik er soms dagenlang niet meer aan dat ik hiv heb.

Even terug naar de tijd voor je hiv-positief was. Hoe zijn je eerste stappen in het homoleven verlopen?

Jonathan: Ik ben er misschien een beetje later mee begonnen dan de meesten, maar voor de rest was dat vrij doorsnee. Ik kende de holebifuiven van de Gentse Feesten, daar was ik al een keertje gaan kijken hoe homo’s eruitzien. Maar het was pas toen ik contact opnam met de jongerengroep Verkeerd Geparkeerd dat ik andere homo’s leerde kennen. Daardoor werd het plezanter om naar de fuiven te gaan.

Daar heb ik het lang bij gehouden, tot ik van oudere vrienden hoorde wat er zoal in homosauna’s gebeurt. Dat kon ik echt nauwelijks geloven, ik moest het gewoon met m’n eigen ogen zien. De Red & Blue, The Boots, de ambiance van de Pride in Brussel en de Gay Games in Amsterdam … ondertussen ben ik overal wel eens geweest.

Mijn eerste vriendje heb ik via Verkeerd Geparkeerd leren kennen. Maar die relatie heeft niet zo lang geduurd. Als ik er nu aan terugdenk, moet ik toegeven dat ik ook in het begin niet altijd veilig vrijde. Maar hoe gaat dat… je bent die eerste keren al blij als je het tot een goed einde brengt. Na dat vriendje heb ik wat one night stands gehad, en die verliepen ook niet altijd even secuur.

Ik was er nochtans niet zo eentje bij wie in het hele huis geen condoom te vinden was hoor! En ik was goed geïnformeerd. Meestal gebeurde het veilig, maar soms denk je wel eens, die ziet er oké uit, hij zal wel niet ziek zijn. Of je denkt gewoon niks … Eigenlijk was ik ontzettend naïef, maar dat besefte ik pas toen het al te laat was.

Heb je dat jezelf kwalijk genomen?

Jonathan: Ja en nee. Ik vond het stom van mezelf, maar ik had snel door dat ik mezelf niet hielp als ik door al dat dubben depressief zou worden. Ik heb wel een tijdje geprobeerd om te weten te komen wie me heeft besmet, maar ook dat heb ik uiteindelijk losgelaten. Je maakt jezelf kapot als je blijft vasthangen in het verleden.

Hoe ga je om met hiv sinds je diagnose? Vertel je aan je partners dat je positief bent?

Jonathan: Om eerlijk te zijn, op dit ogenblik mijd ik relaties liever. Als er iets begint te bloeien, ga ik op de rem staan. Mijn laatste relatie is op de klippen gelopen door mijn ziekte. Toen ik het hem vertelde, na twee maanden, is mijn vriend beginnen flippen. Hij raakte totaal in paniek. Ik heb toen een afspraak voor hem gemaakt met mijn arts, zodat hij van de arts zelf kon horen welke risico’s er waren. Toen is het opnieuw even goed gegaan, maar uiteindelijk kon hij er toch niet mee om. Soms denk ik dat het gemakkelijker zou zijn om een lief te hebben dat ook positief is. Dan heb je al die issues niet meer, of toch minder, en kan je je concentreren op je relatie, in plaats van voortdurend met hiv bezig te zijn.

Zeg je het tegen een one night stand?

Jonathan: Als ik gewoon een date heb, zeg ik niet dat ik hiv heb. Ik vind ook niet dat ik het ter sprake moet brengen, zolang ik maar mijn verantwoordelijkheid neem. Zelfs als de ander het niet zo nauw neemt en met geen woord rept over condooms … Maar als het gaat om iemand met zo’n houding van ‘het is zonder condoom of het is niet’, dan weet ik het zo niet. Dan denk ik, hij is zelf ook seropositief, anders zeg je zoiets niet. Maar als ik anderzijds bedenk hoe naïef ik indertijd zelf was …

Ondertussen heb ik al eens syfilis opgelopen, door onbeschermde seks met een andere positieve. Dat was een ramp! Op slag had ik opnieuw veel virus in mijn lijf en door de antibiotica die ik moest slikken kreeg mijn immuniteit een flinke deuk. Die fout ga ik niet snel meer maken.

Als je uitgaat, merk je dan dat veilig vrijen een thema is?

Jonathan: Alleszins toch meer dan vroeger. Ik heb de indruk dat er weer meer over hiv wordt gepraat en dat je opnieuw meer posters ziet. Op plaatsen waar je seks kan hebben, krijg je opnieuw gratis condooms. Dat is een goede zaak, al vraag ik mezelf soms af of hiermee onbedoeld niet ook een fout signaal wordt gegeven. Het lijkt wel alsof hiv en soa alleen maar voorkomen in het milieu en dat je in je slaapkamer veilig bent. Die denkfout heb ik indertijd zelf ook gemaakt.

Jongens met veel wisselende contacten kennen de risico’s wel. Ik vermoed dat het eerder gasten met vaste relaties zijn of gasten die maar af en toe op avontuur trekken, die de meeste risico’s nemen. Al zie je toch ook dat er in het milieu vaak onveilig wordt gesekst …

Ik heb ook de indruk dat die veiligvrijenboodschap niet aankomt bij jonge homo’s, dat ze het idee hebben dat het niet op hen van toepassing is. Soms zie je op internet van die profielen –‘21j. bare’– waarbij je denkt, ‘komaan gast, gebruik toch je hoofd’. Je leven wordt er echt niet gemakkelijker op wanneer je hiv-positief bent.

Meer info

www.takecareweek.be

www.cgsobrugge.be

Gepost op 22 november 2008 om 13u01