Bree (Felicity Huffman – Desperate Housewives), een hoog opgeleide transseksuele vrouw, heeft twee baantjes en spaart voor haar laatste geslachtsoperatie. Op een dag krijgt ze een telefoontje van een weggelopen tiener vanuit de gevangenis. Hij is op zoek naar zijn vader en Bree beseft dat deze jongen het resultaat is van een vluchtig heteroseksueel contact uit haar verleden.

Haar eerste reactie is er één van ontkenning, maar haar psychologe raadt haar aan de confrontatie met het verleden aan te gaan. Ze zal haar toestemming voor de chirurgische ingreep niet verlenen tenzij Bree de jongeman gaat opzoeken. (de knappe rebel-looking Kevin Zegers)

Met tegenzin vliegt Bree naar New York om er Toby’s borgsom te betalen. Bree besluit de tussenliggende week te gebruiken om een band met haar verloren zoon te scheppen: zonder hem te vertellen wie ze werkelijk is, voert ze Toby met een gammele auto van New York naar Los Angeles.

Binnen het kader van een road-movie probeert regisseur/scenarist Duncan Tucker een lans te breken voor verdraagzaamheid door ons een pleiade aan meer of minder bizarre personages te bezorgen. Bree is zo ongeveer de normaalste van het gezelschap. De dame wordt hier opgevoerd als iemand die metershoge defensies rond zichzelf heeft opgetrokken. Ze vertoont zich niet zonder dat haar make-up en kleren perfect in orde zijn, ze drukt zich uit in een gedistingeerd taaltje waarmee ze zich bewust onderscheidt van de mensen om zich heen. (Toby: ‘Mijn sigaretten zijn op.’ Bree: ‘Quelle dommage.’ Toby: ‘Wat wil dat zeggen?’ Bree: ‘Dat je geen sigaretten krijgt.’) Bree is het dermate gewend geraakt dat ze zich steeds moet verdedigen tegen iedereen dat ze zich een air heeft aangemeten waarmee ze zich steeds boven alle anderen kan verheffen. Felicity Huffman speelt dat personage op een magnifieke manier: er is erg veel subtiliteit voor nodig o m een persoon tot leven te wekken die probeert om haar gevoelens niet te tonen.

Felicity Huffman is een genot om naar te kijken als Bree. Ze probeert onder alle omstandigheden haar emoties in te houden, terwijl we als kijker snappen wat ze voelt. Een balanceeract die haar de Oscarnominatie beste actrice bezorgde. Bovendien herkennen we allemaal wel iets van de weg die Bree aflegt om de persoon te worden die je echt bent, zodat je familie, je gemeenschap en je geliefden je zien zoals je werkelijk bent. “Het belangrijkste is niet wat onder je rok zit, maar in je hoofd”. Een eerbetoon aan de toekomst van een transseksuele vrouw.